‘Groeilichten’ is een boekje dat ik in het voorjaar van 2022 ten doop heb gehouden. Het is een poëtische neerslag van indrukken. Deze nieuwe publicatie is mijn tussentijd, om los te komen van de dagelijkse duistere werkelijkheid. Het is een intermezzo in een extreme periode waarin ik vaak een mediapauze nodig heb omdat niet ver hier vandaan levens stilstaan of verliezen. ‘Groeilichten’ is een bundeltje vol verrassingen, met tal van homonieme verzen, metaforen en cryptokrabbels en op bijzondere wijze geïllustreerd. Het is poëzie dat onder andere ontstaan is tijdens het surveilleren bij examens. Het zijn onherleidbare karakterschetsen van studenten in homoniemen en metaforen.
Jonge mensen die zich op hun top van kennis lieten zien en barstensvol hoop zaten. In mijn werkzame leven als docent ben ik vaak als surveillant ingezet. Minder militante woorden zijn in deze tijd misschien beter gepast. Laat ik het monitoren noemen, of gadeslaan, observeren of toezien. Kortom, een mondvol voor momenten van stilte. Stilte waarin kennis zich in waarheid laat ontvouwen.
Ware informatie is in deze tijd van wezenlijk belang om aan de hand van juiste kennis je inzicht te toetsen. De vragen blijven komen in hoeverre waarheden, die ons voorgeschoteld worden, ook de werkelijkheid is. Nepnieuws overspoelt jou, mij en de gehele wereld. Dikwijls komt de gedachte bij mij op hoe blij we mogen zijn met de gedrukte pers, de dagbladen en het journaille die verificatie toepassen en de werkelijkheid nastreven. Ik kan hier een overeenkomst ontdekken met de taak van surveilleren tijdens examens. Tijdens dergelijke momenten is plagiëren of transcriberen, in welke vorm dan ook, uitgesloten. De komende tijd zullen weer veel docenten hun blikken over blokkende leerlingen laten gaan. Wellicht dat er ook gadeslagers zijn die cryptokrabbels naar waarheid maken.
Samengestelde woorden vind ik heerlijk, het versnelt de communicatie en iedereen weet wat er wordt bedoeld. Groeilichten is zo’n samengesteld woord en komt voort uit de tuinbouw. Groeilampen hangen boven de planten om ze te laten groeien. Het licht trekt hen aan; de sappen snellen omhoog en de fotosynthese zorgt voor ontwikkeling van de plant en hopelijk ook bloemenpracht. In de context waarin ik het plaats betekent licht ‘t lichtpuntje waarnaar we kunnen uitkijken. Dat lichtpuntje aan het eind van de tunnel laat ons groeien. Of dit nu door presteren, door kennis, door vaardigheden of door bewustzijn is, groei is uitsluitend mogelijk in een atmosfeer waarin zuiverheid de hoofdrol speelt. Bij planten is dat zuurstof en licht, bij ons mensen is dat waarheid.
Veel van mijn ‘Groeilichten’ dateren nog uit een tijd van vóór ‘Poetins-war’. Ze laten licht schijnen uit een voor-beklemmende tijd waarin desinformatie nog nauwelijks bestond. Als tijdens de komende examenperiode het zwarte inkt op het maagdelijke papier uitvloeit en de aandacht van de student als een pushpin de opgave vastprikt, zijn beide getuige van een duistere tijd. Een tijd waarbij het licht nog ver weg schijnt en hoop de enige raadgever is. Later, veel later terugziend op vandaag, zal de actualiteit die hoop tot troost hebben getransmuteerd. We zullen dankbaar zijn dat we door jeugdige groeilichten zijn opgetild uit die kolkende modderstroom en terecht zijn gekomen in het stille heldere water dat de menselijke waardigheid bevestigt.
(image by Mell-88 on Pixabay)