Tieners horen dat misschien te vaak, ouderen te weinig en wanneer het om spirituele verdieping gaat, worden vaak de ogen gesloten en de wenkbrauwen opgetrokken. In onze tuin staan twee Esdoorns, bekend van het Canadese Maple-leaf. Het zijn bomen van postuur, oud, dik, omvangrijk en met een grote kroon. ‘s Zomers zorgt het bladerdak voor schaduw en koelte, ’s winters zijn zij wachters die geteisterd worden door de wind en samen met de andere bomen gestand houden.
Een windsingel heeft zo zijn voordelen ter bescherming van ons huis. Een aantal jaren geleden was een van de Esdoorns ziek. Een operatie was logisch aangezien een sponsachtige massa zijn innerlijk opsoupeerde. Na een grondige ingreep kon de boom weer opkrabbelen. Enkele jaren daarna stapelden we, zonder nadenken, enkele zwerfkeien aan de rand van de tuin, naar later bleek precies op de wortels van de bewuste Esdoorn. De warme zomer die volgde, hing ik vaak in de hangmat tussen de twee Maples. Diep in slaap werd ik opgeschrikt door de roep van een klein meisje, mijn kleindochter: “wakke worre, wakke worre.” Inderdaad werd ik wakker, echter op hetzelfde moment vielen mij de schellen van de ogen en gaf het mij inzicht in de zwerfkeien op de tenen van de Esdoorn. Nog diezelfde week verplaatste ik de keien naar een neutrale plek en kreeg door het gebeurde een band met de boom, hij liet ‘t ook zien. De zomer die hierop volgde, bloeide de Esdoorn weer na jaren zo intens dat de buurt vol bewondering uitliep. Door een klein meisje kon ik zien wat er gebeurde en ik werd beloond met prachtige bloei. ‘Wakker worden’ heeft voor mij een magische klank en ik bij ’t ochtendgloren steeds opnieuw aan de bloemen van de Esdoorn moet denken.