Rennen over drijfzand is een techniek die je moet beheersen. Het lijkt op free-running net als schrijven van romans. Ik moet als auteur mijn mogelijkheden kennen en onbevangen zijn voor commentaar van buitenaf. De werkelijkheid zuigt en trekt aan mijn benen als gretig nat zand, het wil me onderdompelen in het labyrint van gedachten, tijd-slots en conventies terwijl ik voortgestuwd word door het verhaal.
Het neemt mij mee in overweldiging, als mijn denkgeest in de ban is van structuren, perspectiefwisselingen en Erlebte-dialogen. Totdat ik aan het einde van die januari-dag anno 2022 vergenoegzaam de tekst van die dag afsloot en plotseling werd geconfronteerd met ChatGPT en Dall-E2, de wonderen van Artificial Intellegence. Programmas die een stuk tekst of een beeld op een eenvoudige of ingewikkelde vraag voorschotelen alsof het rennen is voor een Coopertest. Is het afwijzen of omarmen van dergelijke technieken? Het onderwijs worstelt, vakbroeders discussiëren, media zien oplossingen en de reclamewereld juicht.
Een belangrijke note van ChatGPT is essentieel: “Graag feed-back om het programma te leren beter te worden.” Dit impliceert dat zelfs een dergelijk mechanisme de autoriteit van de creatieve menselijke geest accepteert en honoreert. Het afstand nemen van mechanisatie op het gebied van taal is vergelijkbaar met de verschillen in toegepaste kunst en autonome kunsten. Toegepaste kunst dat zich conformeert aan bandbreedtes waarbinnen de kunstenaar zich commercieel mag laten gaan, terwijl bij autonome kunsten de kijker, lezer of toehoorder zich door oorspronkelijke creativiteit kan laten verrassen door nog nooit eerder waargenomen uitingen. Hoewel het schrijven voor mij als auteur rennen door de modder is ben ik er toch van overtuigd dat de creatieve geest zich laat herkennen in oorspronkelijkheid en uniciteit.